Boot zonder naam

Jachthaven Wartena.

Schipper Huizenga komt ons met vlotte pas tegemoet en we betreden de boot zonder naam.
Er volgt een informeel informatief gesprek over de boot en het varen in het algemeen.
Ook het technische gedeelte wordt niet overgeslagen.
Tot slot een bak koffie en na het geven van een berg geld keert de heer Huizenga huiswaarts en zijn wij de trotse, volledig onervaren, bezitters van een prachtige kajuitboot zonder naam.

Tijd om accesoires en proviand aan boord te halen om zo spoedig mogelijk het ruime sop te kiezen.
"Heb je de sleutels?" vraagt Patricia, waarna ik gelijk in paniek raak. Alles afgehandeld, alleen geen sleutel overdracht.................

Als een speer naar de havenmeester (misschien neemt de heer Huizenga eerst afscheid).
Geen havenmeester.....
Een voorbijganger vraag ik waar de bushalte van Wartena is (meneer was met de bus).
Voorbij de Troef supermarkt, maar de bus gaat hier om de 2 uur dus kijk ook maar in de cafetaria ervoor.

Ik weg: bushalte : niemand
       Cafetaria : niemand
       Restaurant: YES hij is er nog.
Ik snel me naar hem toe en zeg nonchalant: "Goh, dat we elkaar weer moeten treffen".
Hij kijkt met een blik van: wat zou er in Godsnaam aan de hand zijn.

Zeker zeer aan de boot gehecht zeg ik snel voordat hij kan reageren.
Hoezo? is het korte doch alleszeggende antwoord.
Ik mis nog iets geloof ik......................
Vraagtekens schieten door zijn blik.
Ik heb volgens mij geen sleutel.
Stamelend brengt hij uit: "Oooh, ja helemaal vergeten , ik schaam me dood.................."
Ik wens hem het beste een hup, snel weer terug.

Hebbes, en ik laat triomfantelijk de sleutel aan de familie zien (Blij toe, zoiets leg je thuis ook niet zomaar uit).

Motor voorgloeien, starten, koeling in de bun aan, schippersvrouw naar voren, ik naar achter en trossen los.
Een zeilboot meert net naast ons aan en we geven aan dat het een maidentrip betreft (eerste keer).
Met wat hulp in de achteruit en varen maar. Pruttelend haven uit en rechtsaf richting nowhere.

Aan de hand van een achtergelaten waterkaart proberen wij een route te navigeren en slaan over de kruising rechts een smal slooje in.
Gaaf man, Friesland ligt aan onze voeten.
De kids (6 en 7 jaar) vonden de boot gewoon een ballenbak, langs het gangboord, kajuit over, stuurhut over, achterdek over, weer naar binnen en dan weer van voren af aan.

Tegen 6-en hadden we de kerk van Wartena al weer in zicht en werd het tijd om weer aan te meren.

(Dit hadden we al een paar keer geoefend, gewoon op plekken die je tegen komt. De eerste keer vaar ik vol zelfvertrouwen haaks op een boot en stuur ruim van te voren uit om aan te meren en zie de kade overgaan in riet en maak nog maar een rondje. Achteruit varen met sturen wil bijna niet , althans wil mij bijna niet. De man van het bootje waar ik achter wil gaan liggen snapt het wel: "Eerste keer?". Ja, inderdaad en supervoorzichtig met licht verhoogde hartslag vaar ik langs zijn schuit rustig richting wal. Hij helpt ons en we liggen PHOE PHOE, ook weer gehad. De volgende pogingen verliepen feilloos, soms moet je ook een beetje durven).

Vlak voor de thuishaven wordt een ruitenwisser al snel gemist als het met bakken naar beneden komt.
("Hier moet ik zo door" antwoord de inmiddels ervaren schippersvrouw die aanvoelt wat er van haar verwacht wordt)
Ik knik bedachtzaam en kan een kleine glimlach niet onderdrukken!

Stapvoets (hoe heet dit in scheepstermen eigenlijk) richting pier D en op zoek naar nr 19, maar door het weer zie ik geen fuck!!!!
Ik meen een boog op de kade te herkennen en stuur overmoedig in met mijn vrouw op de voorsteven, gewapend met touw en een getergde blik om dat ik te laat instuur.
Huizengawet: Als het niet wil rustig blijven, terug en nog een keer proberen.
Aldus werd dit door een steeds natterwordende vrouw weemoedig gadegeslagen.
Ze zoekt verbaal contact maar ik versta er niets van.
Poging 2 lukt met wat trek en duwwerk gelukkig wel!!
Pak nat, alles heel gehouden. Niet slecht voor de eerste keer, toch.

De volgende keer dat we in Friesland komen zal niet zo lang meer duren denk ik.
De beginnende schipper die dit beschreven heeft hoopt binnen korte termijn als ervaren rot de bekende kritieken op anderen te kunnen botvieren.
Tot die tijd: Blijven oefenen en genieten.