Om rivieren, kanalen en meren veilig te kunnen bevaren wordt tegenwoordig gebruik gemaakt van signalering volgens het SIGNI systeem. Dit staat voor "Signalisation de voies de Navigation Interieur" en is van toepassing op zoet binnenwater, dus niet op Westerschelde, Waddenzee en Eems-Dollard. De toegepaste betonning of bebakening is onderverdeeld in laterale- en cardinale markering.
- Laterale markering dient om de zijdelingse begrenzing van vaarwater aan te geven.
- Cardinale markering wordt op groter water gebruikt om gevaarlijke punten aan te geven.

Om de loop van een vaarwater (rivier, kanaal of vaargeul) zichtbaar te maken worden langs de rand (lateraal = zijkant/zijdelings) op regelmatige afstand merktekens geplaatst. Bij markering van het bevaarbaar gedeelte worden de begrippen linker- en rechteroever gebruikt. De bepaling daarvan doe je met je rug naar de hoge kant  (waar het water vandaan komt) kijkend naar de lage kant (stroomafwaarts, waar het water naar toe gaat). Ook voor kanalen geldt van hoog naar laag, dus in de richting van een lager pand. De nummering is echter naar de bron toe.

Soms spreekt men over "bakboords- en stuurboordsbetonning". Dat is onjuist. De begrippen bakboord en stuurboord gelden alleen voor de linker- en rechterzijde van een boot.

Vanuit de boot gezien kan de linkeroever dus afhankelijk van de vaarrichting bakboordszijde of stuurboordszijde zijn. Voor wateren waar hoog of laag niet direct duidelijk is, zijn voor linker- en rechteroever de volgende regels afgesproken:

- Getijdengebied: kijkend in de richting van de ebstroom.
- Zijvaarten en geulen: in de richting van de hoofdvaarweg.
- Meren: in de richting van de uitgang naar open water.
- Randmeren: kijkend vanaf Amsterdam.

De gebruikte betonning is herkenbaar aan vorm en kleur en (meestal) gemerkt met initialen van het vaarwater en een volgnummer.
De linkerzijde is spits of heeft een spits topteken met als hoofdkleur groen en is oneven genummerd.
De rechterzijde is stomp of heeft een stomp topteken met als hoofdkleur rood en is even genummerd.
Splitsingen worden aangegeven door bolvormige tonnen met een combinatie van beide kleuren.

Vanwege dit afgesproken "links" en "rechts" is het binnenvaren van een haven, eertijds ook wel havenen genoemd eenvoudig. Je houdt (althans in Europa, Australie, Nieuw Zeeland, Afrika en het grootse deel van Azie) het havenlicht rood aan bakboord en het havenlicht groen aan stuurboord. Dus gelijk aan je boordlichten. Vandaar het internationale ezelsbruggetje: "green on green, red on red, all is safe, go ahead".

                               foto: waterkampioen
Hoog water op de IJssel. Kijk naar de stroom bij de bleesbakens.
Het zicht is stroomafwaarts, we zien dus de rechteroever.

Belangrijkste betonningen en tekens.

Linkerzijde (spits)	Rechterzijde (stomp)	Stroomafwaarts varend (van hoger naar lager pand). De kleuren zijn dan tegengesteld aan je boordlichten.
		Markering vaarwater hoofdbetonning
		Recreatiebetonning, bruikbaar vaarwater buiten de hoofdbetonning.
		Boompjes; ook wel prikken, staken, struik- of steekbakens genoemd. Bijeengebonden: betekenis als groene ton. Uitstaande takken: betekenis als rode ton.
		Afbakening bijzonder gebied, markering voor doorgaande vaart
		Tekens op de oever van een rivier waarlangs het diepste gedeelte loopt. Kijk voor deze stroomdraadmarkering ook bij riviervaren.
		Blees-, raam- of kribbaken, gevaarlijk punt of opstakel, krib, te water geraakt object o.i.d. Er werden ook wel steekbakens gebruikt. Linkeroever: rechte paal; rechteroever: paal met horizontale dwarslat.
		Scheidingston hoofdvaarwater links. Deze ton ligt in de rode (stompe) tonnenlijn en dient stroomafwaarts varend aan stuurboordkant (rechts) gehouden te worden.
		Scheidingston hoofdvaarwater rechts. Deze ton ligt in de groene (spitse) tonnenlijn en dient stroomafwaarts varend aan bakboord (links) gehouden te worden.

	Scheidingston vaarwater van gelijk belang (bol als topteken).
	Veilig vaarwater/verkenningston. Ook wel genoemd midvaarwaterton, uiterton, verkenner of aanloopton. Zij wordt gebruikt om het midden of het diepste gedeelte van een vaarwater, of een aanloop of verkenningspositie aan te geven. Deze betonning wordt in het BPR-gebied zonder topteken toegepast, ter onderscheiding van de scheidingsmarkering.

Noord (nul uur). De kegels wijzen omhoog (noord). De boei is zwart aan de bovenkant (noord) en ligt aan de noordzijde van een obstakel en dient aan de noordzijde gepasseerd te worden. Licht: ononderbroken flikkering.

Oost (drie uur). De kegels wijzen uit elkaar. De boei is boven en onder (uit elkaar) zwart en ligt aan de oostzijde van een obstakel en dient aan de oostzijde gepasseerd te worden. Licht: drie flikkeringen gevolgd door duisternis. Ezelsbrug: de kegels passen met wat fantasie in de O van oost.

Zuid (zes uur). De kegels wijzen omlaag (zuid). De boei is  zwart aan de onderkant (zuid) en ligt aan de zuidzijde van een obstakel en dient aan de zuidzijde gepasseerd te worden. Licht: zes flikkeringen gevolgd door een lange schittering.

West (negen uur). De kegels wijzen naar elkaar. De boei is zwart in het midden en ligt aan de westzijde van een obstakel en dient aan de westzijde gepasseerd te worden. Licht: negen flikkeringen gevolgd door duisternis. Ezelsbrug: de kegels vormen met wat fantasie een wijnglas (de W van west).

Afzonderlijk gevaar, markeerboei. Deze markering geeft een gevaar van beperkte afmeting aan. Ook een dubbel topteken, maar in de vorm van bollen. Op voldoende afstand kan rondom gepasseerd worden. Licht: schittering van een paar seconden

Rikbaken. Bij plassen en meren gebruikt baken om een doorvaart aan te geven. De kop bestaat uit twee loodrecht op elkaar staande driehoeken van latwerk. Ze staan op hoeken van uit-, in- en doorgangen; ook op eilandjes, waar de vaargeul langs loopt en op kruisingen van vaarwegen.

VHF en DSC cursus met online simulatie.

Op de website EGMDSS maritime education is een gratis VHF en DSC cursus met online simulatie te vinden.
Deze cursus wordt in de toekomst in het kader van een EU project nog uitgebreid met SART, Epirb etc. en vertaald naar het Nederlands en andere talen. De zeevaartschool: Maritiem Instituut Willem Barentsz is deelnemer aan dit project.

Bij goed zicht zijn laterale en cardinale boeien zichtbaar op 3km. De vorm is te onderscheiden op 2km; de kleur en het topteken op 1,5 km. Bij goed zicht is de afstand tot de horizon op manshoogte boven de waterspiegel 4,7 km en bij een ooghoogte van 3 meter boven de waterspiegel is dat 6,2 km.
Bron: handboek voor de jachtschipper.

Koershouden zonder kompas of GPS.

Als de zon zichtbaar aan de hemel staat, kan de richting van het noorden gevonden worden door de kleine wijzer van een horloge op de zon te richten. De denkbeeldige lijn die de hoek tussen de kleine wijzer en de 12 uur-stand middendoor deelt, geeft tot op enkele graden nauwkeurig de noord-zuid lijn aan. Op het noordelijk halfrond wijst het verlengde van deze denkbeeldige deellijn naar het zuiden, terwijl het noorden zich 180 graden verder, achter de rug van de waarnemer bevindt. Vergeet niet om rekening te houden met het extra uur op plaatsen waar zomertijd geldt. Dit moet men eerst aftrekken.
Kanttekening: Bovendien geldt voor Nederland dat de zon pas rond 12:40u en bij zomertijd een uur later het hoogste punt heeft bereikt.
(Met dank aan Bob Westerbrink).

Geen van deze methoden werkt in dichte mist, maar het is niettemin heel wel mogelijk om een redelijk rechte koers te sturen zonder kompas als men vanuit de top van een hengel een vislijn uitviert over de spiegel. De lijn zal recht naar achteren wijzen zolang men koers houdt, maar zodra men van zijn koers afwijkt, zal de lijn naar deze of gene kant afbuigen.
Bron: handboek voor de jachtschipper.

Visstokken op het IJsselmeer.

De vangstgebieden langs de kust en dijken van het IJsselmeer zijn gemarkeerd met visstokken, eenvoudige staken of takken in een schijnbaar willekeurige volgorde. Je kan deze plekken het best mijden door zo'n 500 tot 1000 meter uit de wal te blijven. Midden op het IJsselmeer worden echter ook visnetten gebruikt. Deze zijn gelukkig wat herkenbaarder aangegeven. Het betreft hier een staand net. Dat zijn war- of gillnetten waarmee snoekbaars (vroeger haring en ansjovis), die zich in de netten verwart, wordt gevangen. Een nogal lullige manier. De vis denkt door de mazen te kunnen zwemmen, merkt dat het niet lukt, raakt in paniek waardoor de kieuwen open gaan staan, wil terug, maar raakt juist door de openstaande kieuwen verward, paniekeriger, nog meer verward enz... Helaas voor de visserman is de bijvangst aan hoegenaamd waardeloze brasem meestal groter. De netten zijn aan de onderzijde verzwaard en aan de bovenzijde voorzien van drijvers. Het is de bedoeling dat de onderkant op de bodem komt te liggen en dat het net verticaal in het water staat. Het want staat altijd in diepere gedeelten en is ongeveer 1 à 1,50 meter hoog. Voor de doorvaart geen enkel probleem. Een "normaal" pleziervaartuig kan er gewoon over heen varen. Diepstekende zeilboten kunnen echter beter "op zeker" varen en een ommetje maken. De rij kan wel 500m lang zijn met tussen elk net een drijver met vlag. De uiteinden zijn te herkennen aan drijvers met twee vlaggetjes onder elkaar. Meestal worden zwarte vlaggen gebruikt